Ik zie wel hoe het loopt :-)

Maandag vroeg naar Mbabane om mijn werkvergunning te halen. Ik had me ingesteld op een hele dag in de rij aansluiten.
Ik ben weer een geluksvogel (en heb een abonnement op “snel” lijkt wel) aangezien ik na ruim 2 uur met vergunning weer buiten stond. Neemt niet weg dat het er corrupt en totaal onbegrijpelijk aan toe gaat.
Corrupt, omdat de aardige meneer die me hielp (zo gedroeg hij zich in ieder geval) verschillende keren waar ik bij stond (van met name mannen uit India) geld aannam om het sneller te laten gaan.
Het grappige is dat ik van kamer 114, naar 101, naar 103, naar 117 en terug naar 101 gestuurd ben, waarna ik bij kamer 107 mijn vergunning kreeg en die meneer uit India net voor mij pas met zijn papieren de deur uit liep.
Al die kamers liggen aan dezelfde lange smalle gang waar ook stapels dossiers tot aan het plafond liggen opgestapeld. Het betalen gebeurt voor alle zaken aan een loket (kamer 103) waar de kantoormedewerkers onzichtbaar achter spiegelglas zitten.
Tijdens het wachten praatje gemaakt met heel verschillende mensen. De een wilde graag met me mee naar Nederland en stond in de rij om een paspoort te krijgen om in Zuid-Afrika te kunnen gaan werken, de ander kwam uit Zimbabwe en wil zijn eigen bedrijf hier beginnen. Ze hebben veelal een ding gemeen. (Zuidelijk?) Afrikaanse mensen reizen met name een kans om geld te verdienen achterna.

Ik ben via Manzini naar Nhlangano gegaan om op het Rode Kruis kantoor bij Evelyne (manager VSO) en Tendayi (VSO collega) langs te gaan. Met Evelyne heb ik mijn declaraties geregeld. Iedere cent moet worden verantwoord en straks zal ik mijn eigen budget maken waaraan ik kosten moet koppelen. Allebei niet mijn hobby, met name door de primitieve manier waarop het gaat met bonnetjes op een A4 nieten en nummeren etc., maar hoort erbij. Een budget indienen is sowieso noodzakelijk om überhaupt iets vergoed te krijgen. Samen met mijn plan voor de komende maanden moet ik bedenken welke activiteiten ik daar aan wil koppelen. Denk per activiteit aan huur van een ruimte, overnachting (omdat je na 19.00 uur niet meer mag reizen), aankoop van middelen, maaltijden voor deelnemers, vervoerkosten, beltegoed etc.
Charles en Tafadzwa zullen me daarbij helpen aangezien ik geen idee heb wat iets mag kosten en waar ik allemaal aan moet denken om aan het eind van het verhaal goed uit te komen zodat alles vergoed wordt.
Ook het bedrukken van het t-shirt dat VSO sponsort voor de Mahamba Gorge Hiking besproken.
Onias (VSO-er die in Nhlangano woont, op SWAMMIWA kantoor een bureau heeft en in dienst is van VSO) liep spontaan binnen en dan zitten we met z’n vieren in een te kleine ruimte achter te kleine bureaus met teveel zooi om ons heen te werken. Onias had een auto geregeld op het budget voor een activiteit die hij deze week gaat doen met Tendayi. Het was een gelukkie dat ik met Onias mee naar huis kon rijden. Beter dan een combi en zo konden we praten over ontwikkelingen op kantoor en wat hij ziet dat er nodig is. Een lekker productieve dag.

Eenmaal thuis doet de elektriciteit het niet, het begon al te schemeren en te regenen. Ik was “over voorbereid” toen ik vertrok uit NL met mijn belachelijke bagage, maar daar had ik toevallig wel een zaklamp bijzitten (hihi). Een buurman vertelde dat het prepaid elektriciteit is. Ik had hier beter op moeten letten aangezien alles hier vooruit betaald wordt. De huurprijs is vanaf 1 april incl. water en licht, maar dat is nu nog niet natuurlijk. Deze buurman bood aan met me mee te gaan naar het tankstation waar je een opwaardeerbonnetje kunt halen. Ik was erg blij dat hij er bij was. Het was inmiddels donker, veel mannen in de rij, drukte op zo’n tankstation en weer iemand onzichtbaar achter een spiegelwand. Mijn geld en het nummer van mijn elektriciteitskastje via een schuiflade afgegeven en hopen dat het goed komt. Ik kreeg een opwaardeerbonnetje mee, pffff. Thuis alles ingevoerd. Het werkte!!! Lekker gedoucht, wil ik gaan koken, gaat het echt keihard onweren, zoals je in de bergen in Zwitserland of Oostenrijk kunt hebben. Water loopt naar binnen en valt alsnog de stroom uit. Gedeelte van mijn woonblok blijft zonder stroom dus dan maar een bak yoghurt en met mijn e-reader op tijd naar bed. De stroom is in de loop van de volgende dag terug en de inhoud van de koelkast heeft het overleefd, er loopt nog niks weg :-).

Vama vertelde vorige week dat hij de hele week weg is. Daarna begreep ik van Charles en Tafadzwa dat het hetzelfde is als waarvoor zij de hele week van huis zijn. Het is een week van werkbezoeken met partners (o.a. NGO’s) en overheidsinstanties (ministeries van gezondheid en arbeid) aan alle verschillende lopende projecten (zoals het koeien- en groenteproject). De week staat in het teken van verbeteren van gezondheidsomstandigheden en bestrijden van armoede (beter kunnen voorzien in eigen onderhoud). Ook van belang is hoe kunnen de betrokken organisaties beter samenwerken en samen meer bereiken. Evelyne vroeg mij maandag waarom ik daar niet bij ben. Het is niet aan bod gekomen en ik wilde eerst mijn vergunning en sponsor ding afronden. Maandag grote stappen gemaakt en Vama per e-mail gevraagd of ik een dag kan aansluiten deze week. Hij reageert dinsdagochtend telefonisch met de mededeling dat ik die dag aanhaak en opgehaald wordt, details volgen. Hij laat me later die ochtend per e-mail weten dat ik een tas moet inpakken, ik ’s middags op kantoor opgehaald wordt en tot en met vrijdag meega.
Mij ophalen gaat gepaard met een bezoek van de hele delegatie aan het SWAMMIWA kantoor. Als er twee combi’s aankomen blijken er nog meer medewerkers van SWAMMIWA vanaf maandag bij de werkbezoeken aanwezig te zijn. Gezellig. Die avond kom ik aan in een heerlijk hotel, krijg een grote eigen kamer met bad en smetteloos wit opgedekt bed en mag weer drie dagen ’s morgens en ’s avonds genieten van allerlei lekkers (zoals in Pretoria) in buffetvorm.
Van de verschillende indrukwekkende bezoeken met serieuze verhalen en mooie resultaten die we doen is er een die heel veel indruk heeft gemaakt (bijgevoegde foto’s van meer projecten). Naast de projecten die SWAMMIWA ondersteunt in de communities bestaat er ook in iedere regio van Swaziland (er zijn er vier) een door de Food and Agricultural Organization (FAO) ondersteund project. Het gaat om 25 huishoudens (1 huishouden heet een homestead = stuk grond met hutjes) per regio die een groentetuintje hebben aangelegd (backyard gardenproject) met middelen die door FAO worden gesteund en begeleid. Denk aan een omheining, palen, watertank, tuingereedschap, zaden en training om het goed op te kunnen bouwen.
Het verhaal wat ik met jullie wil delen gaat over een huishouden van een alleenstaande moeder, Celani (zo heet ze), die voor 13 kinderen zorgt. Het zijn naast haar eigen kinderen ook de kinderen van haar overleden broer/zus. Zij is HIV besmet, haar dochter is door een oom misbruikt waardoor zij ook HIV besmet is. Hij heeft haar opgesloten gehad in een kast, is geestelijk beschadigd en nu helaas gestopt met school. Er heeft een tijdje een tweeling van zeer jonge leeftijd bij haar gewoond. De ouders zijn om onbekende redenen gewoon vertrokken en de kinderen bij haar gedropt. Na verloop van tijd wilde de tweeling niet naar familie en bleken ze meerdere keren verkracht (mogelijk door opa en niet te bewijzen) en HIV besmet. Kinderzorg instantie heeft daarna de zorg overgenomen. Doordat Celani alleen is heeft ze wel eens last van mannen die in haar homestead komen slapen en dat er water uit haar tank wordt gehaald en/of verspild. Aan het slapend bezoek kan ze niet altijd iets doen. Ze heeft ervoor gekozen de tank een stuk verderop bij anderen te plaatsen. Daar is altijd iemand. Zij zorgen voor bescherming van het water. Ik heb echt niet alles meegekregen, omdat het in flarden vertaald werd, maar dit was wel de situatie. Daar te staan in haar woonomgeving, de manier waarop ze erover vertelde en de horror die zij meemaakt maakte emotioneel. Plus het besef dat dit echt geen uitzondering is is verschrikkelijk. Het project heeft Celani in ieder geval in staat gesteld voor zichzelf en de kinderen te zorgen en haar eigenwaarde en vertrouwen verbeterd.

Op vrijdag de werkbezoekenweek afgesloten met een de-briefing. Dit houdt in dat er onder leiding van een facilitator met alle aanwezigen van deze week (een of meerdere dagen maakt niet uit) het weekprogramma wordt doorgesproken. Het is een gaaf proces, waarbij iedereen (ook de fotograaf, de stagiair enz.) actief betrokken, gerespecteerd en input gewaardeerd wordt. Ik ga er geen heel verhaal van maken, maar heb alweer gezien hoe deze uitgebreide evaluatie leidt tot gedeelde verantwoordelijkheid en samenwerking, concrete acties en overeenstemming op vervolg. Ik moet zeggen dat een erg strakke facilitator als David Makapela van een van de partnerorganisaties IOM (Internationale Organisatie voor Migratie) wel helpt. Kan ik van leren.
Deelnemen aan deze week heeft me veel gebracht. Door de kennismaking met alle betrokken organisaties snap ik de wereld rondom SWAMMIWA weer een beetje beter. Daarnaast heb ik de kans gehad met Vama te praten over de haalbare doelen die hij en ik willen behalen.
De afgelopen week gehoord dat de aangeschreven partners i.v.m. de Mahamba Gorge Hiking allen nee zeggen tegen sponsoring. Dit betekent dat we nu niet alle mijnwerkers uitgenodigd hebben om mee te doen en dat Phindile en ik deze maandag bij de middenstand van deur naar deur gaan om het geld voor SWAMMIWA bij elkaar te krijgen. Nu wordt het minder groots dan gehoopt in het kader van bewustwording en gezond blijven door te bewegen bij onze eigen doelgroep. Met de juiste uitstraling als team bestrijden van TB en HIV onder de aandacht brengen moet ook lukken.

Ik werd verzocht om me op zaterdag om 7.00 uur op het SWAMMIWA kantoor te melden en dan aan de TB dag deel te nemen. De dag gaat gepaard met een mars. Ondanks dat ik moe ben en uitslapen best fijn is, kan dat zondag ook. Tijdens de werkbezoeken hebben we wel stukken gelopen, maar vooral heel veel in de combi gezeten. Twee uur in een combi van het ene naar het andere project is normaal en de benen strekken lijkt een goed plan. Siwinile komt het kantoor binnen en vertelt dat ze me op TV gezien heeft. Ik heb wel een meneer opnames zien maken tijdens de de-briefing, maar dan denk ik niet meteen aan nationale televisie!! Daar komt bij dat ik, tijdens mijn moment van “nationale fame and glory” (haha), een cakeje zit te eten wat natuurlijk hilarisch ontvangen wordt door alle collega’s op kantoor. De dag in ieder geval vrolijk begonnen. Misschien dat Vama er straks opnames van heeft op zijn laptop dan kan ik het nog eens terugzien.
De TB dag zelf was leuk om mee te maken. Er wordt al vroeg gekookt in grote potten buiten op houtblokken voor de lunch van de Minister van Volksgezondheid. Het is een kleine groep bij aanvang, die groeit als iedereen die aan de route woont of staat gevraagd wordt aan te sluiten. Vooral kinderen haken aan en krijgen een Bestrijd TB! t-shirt. Er wordt net als vorige week bij die chief traditioneel gedanst, een toneelstuk opgevoerd en voorlichting gegeven. Het is bloedheet, we zijn dichtbij huis dit keer. Tegen 13.00 uur houd ik het voor gezien. Gelukkig maar, want eenmaal thuis krijg ik te horen dat er zondag geen water zal zijn i.v.m. een reparatie ergens. Zaterdag mijn was gedaan en gezorgd dat ik voorbereid ben op een dag zonder water.

Het zijn intensieve dagen en ik ben blij dat ik zondag niks heb. Ik heb uitgeslapen, geluierd, gelezen, yoga gedaan en aan het einde van de middag mezelf getrakteerd op een KFC burger. Net iets te laat terug en zeiknat door een giga onweersbui. Het schijnt dat Nhlangano bekend staat om zijn heftige onweer. De mensen die ik erover sprak vertelden dat velen er bang voor zijn. Heeft met cultuur en het aantal getroffen mensen te maken. Dus binnen blijven!
Deze komende week is Vama weer de hele week weg. Dit keer naar Zuid-Afrika en is de kans dat ik weer aansluit nihil lijkt me ;-). Maandag geld regelen en inschrijven voor de Mahamba Gorge Hiking en er staat een afspraak gepland met Siwinile om te snappen hoe haar werk is ingedeeld. Afronden van mijn actieplan.