De eerste week voorbij, wat een week! Deel 3

Vrijdagochtend ben ik opgehaald door Vama Jele, de verantwoordelijke voor het SWAMMIWA kantoor en alle projecten, om te voet naar kantoor te gaan en zo direct de weg te leren kennen. Het is hier niet groot, weinig bestraatte wegen en tegen zonsondergang mag je niet meer alleen over straat. Dat geldt niet alleen voor mij maar ook voor de lokale dames heb ik gemerkt. Vama heeft me diezelfde ochtend al met de bus meegenomen naar het ziekenhuis in de buurt. Ik mocht aansluiten bij de vergadering die ging over het openen van een ‘one stop’ Tuberculose praktijk speciaal voor (ex-) mijnwerkers. Hoe groot het gezondheidsprobleem is wordt me nu ook duidelijker. Tijdens die vergadering is besloten dat er in een nieuw gebouw ruimte komt en werd er geklapt voor het resultaat. Daarna kregen we een rondleiding in de nieuwe vleugel (in aanbouw). Gelukkig waren we op tijd terug om de voor mij noodzakelijke dingen te doen, zodat ik aan de slag mag.
Siwinile is de dame van kantoor die mij die middag enorm geholpen heeft met het kopen van een lokale telefoon- en internetkaart, de bankrekening waar mijn vergoeding op basis van lokale levensstandaard op gestort wordt en het vinden van de juiste winkels voor mijn boodschappen. Ook dit duurt een eeuwigheid en ben ik er trots op dat het me (ons) gelukt is alles in orde te maken. 
Als klap op de vuurpijl ook nog even het nieuwe verblijf bij daglicht bekeken. Toch weer wennen om door een huizenblok rondom een parkeerplaats achtig iets met een hoog hekwerk, een receptie die half instort en veel prikkeldraad heen te kijken. Met name omdat ik er niet aan gewend ben en het volgens de Swazi standaard misschien wel fantastisch is wat me geboden wordt. Het was ruim met drie kamers een badkamer en een keukenruimte en het was er volgens ieders standaard echt heel smerig. De elektriciteit deed het en een ruimte was betegeld. Evelyne maakt de afspraken en zal hierover met de eigenaar praten. Dan zie ik volgende week wel wat het vervolg wordt.