Terug in Nhlangano voelt vertrouwd.

De afgelopen 1,5 week in Pretoria was leuk, leerzaam, informatief en intensief. We hebben hard gewerkt en veel binnen gezeten. Woensdagmiddag weer terug naar Nhlangano voelt een beetje als thuiskomen, omdat ik drie dagen in de eerste week van mijn avontuur het dorp al goed heb verkend. Het is een klein dorp, overdag veilig en de mensen zijn echt vriendelijk en warm.

De middag dat ik terugben loop ik toch nog even langs kantoor. Iedereen is heel hartelijk en ze ontvangen me heel blij. Siwinile (financiële dame bij SWAMMIWA) komt meteen naar me toe en zegt dat er een nieuwe woning beschikbaar is gekomen waar ze een optie op genomen had voor mij.
Zij vond dat deze nieuwe kans niet voorbij mocht gaan. Dit was veel beter en dichterbij kantoor, zei ze. We zijn meteen gaan kijken en ze had helemaal gelijk. Ik had wel mijn twijfels bij het eerste verblijf, het herstelwerk bleek (diezelfde dag gecheckt) ook niet allemaal opgelost.
Echter de consequentie van het niet accepteren van het eerste verblijf zou zijn dat ik zelf op zoek zou moeten naar een andere woning. In mijn voorbereiding heb ik veel gehoord over hoe slecht of lastig je het in eerste instantie kunt treffen en dit huis was daartegen afgezet best oké. De ervaring van Charles en Tafadzwa dat er geen woningen beschikbaar zijn in Nhlangano, dat Charles er tegenover woont en het idee op zoek te moeten naar een ander verblijf terwijl ik kom om te werken, waren redenen om mijn twijfels niet uit te spreken en er geen punt van te maken.

En dan komt zo’n kans uit de lucht vallen met een nieuwe woning die 100% beter voelt en goedkoper is. Het is schoon van binnen en buiten, nette badkamer met douche, rustig, 24 uur beveiliging, ik kan hier lekker buiten zitten en het is om de hoek van het kantoor.
VSO ging akkoord met het nieuwe huis met ingang van april in verband met reeds gemaakte kosten voor maart.
Ik heb getracht om het nieuwe verblijf per april te krijgen. Helaas wilde huisbaas dhr. Dlamini alleen zo spoedig mogelijk (hij had het al voor me vastgehouden zonder inkomsten) en anders ging het niet door. De enige rek die er nog in zat was dat hij met maandag de 9e wel akkoord wilde gaan.
Alles draait hier om overleven en zekerheid van inkomsten en dus eerst (vooruit) betalen anders krijg je niks. Nu wordt de uitdaging om het huurgeld terug te halen bij de eerste huisbaas voor de resterende dagen van de maand maart.
Ik ben in ieder geval akkoord gegaan met het nieuwe verblijf per 9 maart en ben afgelopen vrijdag al de hele ochtend met dhr. Dlamini op stap geweest om water en elektriciteit te regelen. BLIJ! Dit was een bijzondere kans die misschien wel het verschil maakt tussen een lange zes maanden of heel fijne zes maanden.

Op donderdag en vrijdag heb ik voornamelijk op kantoor gezeten. Vama Jele (secretary general van SWAMMIWA aan wie ik rapporteer) was er niet. Mijn tijd benut om uitgebreid persoonlijk kennis te maken met de vaste mensen van kantoor, vragen te stellen over hun werk en SWAMMIWA en me in te lezen.

Zaterdag hardgelopen en mijn rondje wat groter gemaakt. Nog steeds niet spannend, maar wel lekker. De was kon ik niet doen, omdat er geen water was. Mezelf wel kunnen wassen met emmers koud water van een buitenkraan en later met de tuinslang door het raam in bad. Piet Retief (plaats vlakbij in Zuid-Afrika) bezocht met als bedoeling mijn beltegoed wat ik in Pretoria gekocht had alsnog in te voeren en als ik er dan toch ben sightseeing. Helaas weet ik nu zeker dat je een Swazi MTN (soort KPN) nummer niet kunt opwaarderen met Zuid-Afrikaans MTN beltegoed. Ook niet als dataroaming aanstaat ;-). Leermomentje.

De reis er naartoe was een grotere belevenis dan de stad zelf. Ik ben er geweest, heb het gezien en hoef er niet meer terug. Groter en meer van hetzelfde vergelijkbaar met Nhlangano. Het was best spannend als enige blanke in de drukte van zo’n busstation uit te stappen in Piet Retief zonder te weten waarheen ik moest lopen. Door doelbewust en zelfverzekerd van die plek weg te lopen richting een tankstation wekte ik in ieder geval de indruk dat ik wist waar ik mee bezig was. Ook dat lukt steeds beter.
Het reizen met OV in Swaziland gaat erg efficiënt en is totale chaos voor een nieuweling als ik.
Op een verzamelplek van busjes vraag je waar het busje van jouw eindbestemming vertrekt en sluit je aan in een rij. Als het busje vol is vertrek je pas. En met vol bedoel ik echt vol. Iedere stoel en vrije ruimte is bezet met mensen en de loopruimte met boodschappen.

Mijn eerste ervaring was in Manzini afgelopen woensdag toen ik uit Pretoria kwam en we met een busje terug naar Nhlangano gingen. Ik wist niet waar we heen liepen en ben met mijn koffer gewoon achter Charles (collega VSO-er) aangehobbeld. Het is een marktplaats waar ook giga veel dezelfde witte gebutste busjes staan. Mijn koffer werd in een aanhanger gedaan (terwijl we stilstonden regelmatig gecheckt of de koffer er nog was) en ik mocht me tussen drie big mama’s wurmen op de achterste rij. Die dag was ik me er niet bewust van dat die plek het busstation was. Ik was te druk met niet de toerist uithangen en als een speer in een busje komen. Daarom heb ik geen foto gemaakt op dat moment. Dit doe ik nog wel een keer op die plek als ik me meer op mijn gemak voel. Het ziet er namelijk echt onvoorstelbaar uit.
Inmiddels onderweg ook een politiecontrole meegemaakt en de mensen die niet op een stoel zaten doken weg. We werden toch aangehouden en de kaartjesverkoper moest met de politie mee. Ik vroeg aan de dame naast me wat er zou gebeuren en of er mensen uitgezet zouden worden. Ze keek me verbaasd aan en zei dat dat nooit gebeurde, maar dat de kaartjesman waarschijnlijk het geld moest inleveren wat hij meer dan de vaste stoelen ontvangen had.
Zaterdag heb ik dus alleen het busje gepakt in mijn dorp richting Piet Retief. Het is hier minder massaal en vond vrij snel mijn busje. Ik zat weer op de achterbank gepropt als een sardientje in blik. Je betaalt als je uitstapt en onderweg stopt het busje regelmatig op plekken dat je je afvraagt waarheen en hoever het pad leidt. Bedenkend (in dit geval) dat twee mensen uitstappen met vier kratjes, een grote zak meel en flessen drinken wat ze volgens mij onmogelijk met z’n tweeën kon dragen.
Aan de grens moest ik een stempel halen bij het grenskantoor van Swaziland en geld wisselen, daarna een stempel bij het grenskantoor van Zuid-Afrika en weer in het volgende busje. En binnen het uur terug hetzelfde ritueel.
Mensen zijn aardig, helpen elkaar, zijn geduldig en ik voel me nu best oké in Swazi OV.

Eenmaal thuis kwam er weer water uit de kraan, heb ik mijn weekend routine opgepakt en de was gedaan. Zondag weer naar de kerk geweest en de rest van de dag relaxen en gelezen. Waar je ook loopt in het dorp overal klinken koren en gezang. Het lijkt wel of er op bijna iedere hoek van de straat een kerk staat.

Maandag de 9e voelt als mijn eerste serieuze werkdag. Charles, Tafadzwa, Tendayi en ik hebben een overleg met Evelyne (VSO manager) bij de Wimpy (kennen jullie die hamburgertent nog?) in Manzini. We hebben een begin gemaakt met het maken van het partnerplan (SWAMMIWA), volunteerplan (VSO) en de algemene planning. Leuk! Aan de slag en meer richting geven aan de opdracht die op me wacht!