Eindelijk aan het werk??

Vorige week maandag werkoverleg met het voornemen van een planning gehad. Daar is totaal niks van terecht gekomen. Ik zag het helemaal zitten met mijn functieomschrijving naar Vama Jele (SWAMMIWA) te gaan en te prioriteren wat voor de organisatie echt telt en haalbaar is tijdens mijn verblijf.
Hij bleek alleen nog dinsdag en een gedeelte van woensdag op kantoor te zijn en de rest van de afgelopen en deze week is hij weg. In de korte tijd die hij had heeft hij met name geroepen wat op dat moment noodzakelijk vond.

Vama wil dat zijn financiële administratie gestructureerd wordt (niet mijn sterkste kant) inclusief de juiste rapportages en OH JA! er is 29 maart een wandeling (de Mahamba Gorge Hiking) voor het goede doel door de gemeenschap en daar wil SWAMMIWA aan mee doen, zorg voor sponsoring. De kantoor medewerkers, alle mijnwerkers, ex-mijnwerkers en hun families die interesse hebben wil SWAMMIWA bereiken om deze hiking van 4 of 7 km mee te lopen. Zo kan er aandacht worden gegeven aan een gezonde levensstijl en het bestrijden van TB en HIV.
VSO sponsort t-shirts. En nou komt ie, er is geen geld voor inschrijving, dus moet er geld ingezameld worden en de uiterste inschrijfdatum is ……… 2,5 dag later op zaterdag 14 maart. Het is lekker om te ondersteunen bij een concrete activiteit en iets te doen wat ik leuk vind. Phindile (kantoormedewerkster) is degene die er tot nu toe mee bezig is en ik haak bij haar aan. Het idee is er al een aantal weken en Phindile heeft een notitie over het belang van deelname geschreven en wist niet precies hoe ze het verder op kon pakken. Ik heb geprobeerd haar te ondersteunen bij welke sponsoren, welke korte boodschap mailen ter bevestiging of als verzoek aan sponsoren. Door de te korte tijd en de grote vragende ogen van Phindile heb ik toch dingen opgepakt. Als eerste uitstel voor inschrijving gevraagd aan de Mahamba Gorge organisatie wat lukte en dat gaf lucht. Afgelopen week in ieder geval de eerste noodzakelijke mensen benaderd en acties bedacht. Nou is het afwachten wat de reactie zal zijn en of het lukt om geld voor inschrijving bij elkaar te krijgen. Bij de evaluatie bekijken we dan samen wel wat voor een volgende keer goed en voor verbetering is.

Mijn valkuil om in de actiestand te schieten, soms teveel te willen en als het teveel wordt minder strak te plannen kwamen aan bod. Aan de ene kant wil ik graag “go with the flow” volhouden (stap voor stap), zeker de maand maart, in het kader van kennismaken/ervaren. Aan de andere kant ben ik iets te hard op zoek naar de inhoud wat lastig is door de afwezigheid van Vama, maar ook niet handig is in het kader van overzicht en kennis krijgen van de organisatie.
Resultaat van de werkweek is:
* ik heb mijn eigen geplande dingen als werkvergunning en volledige huisraad regelen naar achteren geschoven;
* Vama vond woensdag onverwacht dat ik met hem mee moest (toen dacht ik “go with the flow”) naar een community (groter dan een dorp, kleiner dan een regio) bezoek;
* ik ben met Charles, Tafadzwa en Thulani donderdag de hele dag naar een inkomen genererende activiteit (IGA) geweest, duurde de hele dag o.a. omdat de reisafstanden groot zijn (2,5 uur enkele reis in dit geval);
* ik dacht dat Phindiles aanwezigheid bij een bijeenkomst naar een andere community noodzakelijk was (wat achteraf echt niet hoefde) en ben meegegaan om onderweg over de sponsoring te praten en te schrijven;
* ik moest voor vrijdag meubels kopen en zaterdag verhuisd zijn.
Kortom, lekker gefocust bezig zijn met sponsorgelden werven is niet helemaal gelukt.

Met Vama mee was een nieuwe ervaring. Zijn doel was de noodzaak van het invullen van het SWAMMIWA formulier duidelijk maken aan de mijnwerkers en ex-mijnwerkers. Het dient ervoor om de mensen binnen deze community goed in kaart te krijgen. Meten is weten en helpt de juiste programma’s te ontwikkelen en fondsen aan te boren. Ik werd warm welkom geheten en de hele groep stelde zichzelf in het Siswati (taal van Swaziland) voor. In het algemeen lezen Afrikaanse mensen niet graag en zeker niet ter voorbereiding. Dit betekende dat Vama 1,5 uur praatte tegen vertegenwoordigers uit die community om een vijf pagina tellend document per alinea op inhoud en het belang ervan uit te leggen. Ik kon er niks van verstaan, maar zijn verhaal klonk goed. Aan het eind van zijn betoog werd instemmend geknikt en werden vragen gesteld. In totaal een kleine drie uur (inclusief wachten vooraf) daar geweest en over een paar weken weer terug om te horen wat het vervolg wordt. Het nut van mijn aanwezigheid zie ik niet helemaal. Heb er ook niet naar gevraagd. Het was weer leerzaam en mooi te zien hoe geduldig en gedegen zo’n proces en de communicatie gaat. Het kost veel tijd, maar er worden wel stappen gemaakt. Fijn dat ik mee mocht.
Die middag vertrok hij met twee collega’s voor een training naar Lesotho en werd het hele kantoor bij elkaar geroepen (zo’n 9 mensen) om voor een veilige reis te zingen en te bidden. Siwinile zong het voor en ook zij kan mooi zingen.

Met de collega’s mee naar een IGA in Oost-Swaziland maakt nederig. Het betreft een koeienproject waar VSO betaalt voor de hekken en vier koeien en de lokale mensen hebben gezorgd voor het land en de hekken hebben geplaatst. Met andere woorden er is commitment en er zijn wederzijdse verwachtingen waardoor het (elk) project grotere kansen van slagen heeft.
Charles is de livelihoodmanager en gaat over het ontwikkelen van het welzijn van groepen die zich uit een community aanmelden voor een IGA. Hij begeleidt dat en volgt dat. Tafadzwa is de monitoring en evaluatiemanager en wil meten hoeveel mijnwerkers, ex-mijnwerkers, weduwen en hun (klein-) kinderen kunnen voorzien in hun levensonderhoud door een IGA. Thulani is van SWAMMIWA, hij is er als vertegenwoordiger van de (ex-) mijnwerkers bij en om te vertalen waar nodig.
Eenmaal van de verharde weg af zijn we zo’n 20 minuten onderweg geweest in de bush. Zit daar, net zoals bij het bezoek aan het groenteproject twee weken geleden, weer een groep mensen onder een boom. Zij komen van heinde en verre te voet naar die plek. Een bijzonder welkom voor de blanke sister (zoals de voorzitter van de groep zei) en een gebed voordat er begonnen wordt aan het registreren. Charles controleert of de groep alles heeft ontvangen wat beloofd is.
Een uur later met een gebed afgesloten en bezoeken we daarna met de voorzitter het stuk land met het inmiddels geplaatste hek. Ik dacht dat het wel in de buurt van die boom zou zijn, maar het was gewoon weer zo’n 15 minuten rijden met de auto naar trotse mensen die in hutten leven en geen stromend water of andere luxe hebben. De koeien komen in april en zorgen voor een beter bestaan door wat ze er zelf en voor de handel van kunnen gebruiken. Wat mede de armoede bestrijdt en dan is de cirkel weer rond :-). Het is erg gaaf wat er samen bereikt wordt en bijzonder te zien hoe blij, dankbaar en gemotiveerd deze mensen zijn.

Vrijdag onverwacht met Phindile en Pureene (boardmember SWAMMIWA) mee naar een community waar een door Artsen Zonder Grenzen georganiseerde bijeenkomst was. Dit werd een belevenis waar ik totaal niet op gerekend had. Wij waren daar om de eventueel aanwezige (ex-) mijnwerkers in te schrijven. Om 10 uur heen en Phindile dacht om 12 uur terug. NOT! Het was een bijeenkomst die in het teken stond van het bestrijden van TB en HIV in het bijzijn van de chief (zo noemen ze het hoofd) van die community. Dat is een soort burgemeester die wordt behandeld en waarvoor wordt gedanst als voor een koning. Er stonden drie tenten op een groot veld. Een voor de lokale bevolking, een voor de verschillende betrokken organisaties en een voor de chief, zijn vrouw en dochter en gevolg. De chief en gevolg zaten in de tent waarvan de flappen gesloten bleven totdat het programma begon. Ik had toestemming gevraagd om foto’s te maken, liep rond en als enige blanke val je dan op denk ik. Pureene kent de chief en hij vroeg ons in zijn tent te komen zitten.
Hij heette me van harte welkom en wilde weten waar ik vandaan kom, waar ik verblijf, wat ik kom doen enz. Pureene kreeg het verzoek van hem alles voor mij te vertalen. Het ging er heel traditioneel aan toe. Er is door jong en oud gedanst in klederdracht voor de chief. Er was gelegenheid om je te laten testen op TB en er is door verschillende mensen gespeecht en uitleg gegeven over TB en HIV aan de community. Wat het is, hoe je het kunt voorkomen, dat je naar de dokter moet etc. Denk dan aan het ministerie van volksgezondheid, artsen zonder grenzen, de TB commissie Swaziland, een herstellende TB patiënte en SWAMMIWA met een oproep om mijnwerkers in te schrijven. Tussendoor werd er traditioneel gedanst, kwam de ‘Frans Bauer’ van Swaziland optreden ( ik heb meegedanst, heerlijk :-) ) en werd een toneelstuk opgevoerd door de jeugd. Het verhaal van het toneelstuk was dat je echt naar de dokter of het ziekenhuis moet gaan en niet naar de “witchdoctor”. Die vraagt veel (een koe bijvoorbeeld) en je wordt er echt niet beter van. Pureene legde me uit dat dat werkelijkheid is en mensen nog echt bewust gemaakt moeten worden. Wat is er nog veel te doen!
Wel mooi hoe belangrijk het gemaakt wordt. De chief sluit af en vertelt zijn mensen dat ze de boodschap serieus moeten nemen, hij zich ook op HIV laat testen en maant o.a. dat de mannen goed moeten zijn voor hun vrouw en de vrouwen goed voor zichzelf moeten zorgen zodat de man geen behoefte heeft aan een andere vrouw.
Het duurde tot 15.00 uur en weer een week voorbij.
Mijn eigen plan voor deze week is minder goed uit de verf gekomen, maar ik had dit alles voor geen goud willen missen.

Tussendoor meubels voor mijn nieuwe plek gekocht en verhuisd. Hierover meer in volgend verslag.