Afrika, never a dull moment :-)

De werkweek was rustig. Ik heb gewerkt op Phindile’s laptop en alle mogelijke partners, sponsoren en netwerkkansen uit de workshop verwerkt in een Excelbestand. Het document verzonden als Advocacytool naar heel het team en gevraagd hier uiterlijk 15 mei a.s. met aanvullingen en commentaar op te reageren. Het idee is niet alles zelf (inclusief contactpersonen, wat is de gemeenschappelijke noemer, etc.) al te verwerken, maar betrokkenheid te creëren door de vraag te stellen en van daaruit te bouwen. Ayanda, de jongen die ook met de SWAMMIWA website bezig is en de mijnwerkers database heeft gebouwd, heb ik gevraagd om een Advocacy database te bouwen op basis van de uitkomsten. Hij kwam later zelf met vragen bij me terug en lijkt een goed teken dat hij het oppakt.
Verder heb ik met Carol (financiën) samen gezeten en meegekeken naar een rapportage. Zij beschouwt het als training. Het duurt lang, omdat we er echt stap voor stap (incl. ieder bonnetje) doorheen moeten. Plus ik ben geen Excel expert en pas houtje touwtje dingen toe. Uiteindelijk moet er iets komen wat ze zelf kunnen bijhouden dus misschien maar goed ook dat we het zo samen uitvogelen. Met Vama een aantal keer open en eerlijk onze mening gedeeld (wandelend naar bus of internetcafé) over het effect dat bepaald gedrag op mensen op kantoor heeft. Voorzichtig denk ik dat we elkaar beter leren begrijpen.
Volgens mij tijd om weer terug te pakken naar mijn e-mail van paar weken geleden met mijn eerste advies.

Bewondering voor de betrokkenheid die SWAMMIWA heeft bij het lot van mijnwerkers en hun familie. Vama heeft een moeder van vier kinderen (weduwe van mijnwerker) afgelopen week geholpen die door het recruterings-en arbeidsbureau voor mijnwerkers TEBA (regelt ook geldzaken geloof ik) slecht geholpen en benadeeld is. Dit bureau heeft haar geld laten betalen voor service die ze niet nodig heeft en er is niet gestort waar ze recht op heeft. Er zouden volgens het bureau papieren ontbreken. Deze vrouw weet niet hoe het werkt, waar ze recht op heeft en ook niet wat ze als bewijs moet laten tekenen. Het feit dat er een inktroller bij elk loket ligt voor klanten om hun vingerafdruk te plaatsen op officiële documenten in plaats van hun handtekening geeft aan dat er veel laaggeletterden zijn. Zo’n bureau zou beter moeten weten :-( grrr. Om publiciteitsredenen heeft Vama haar eerst geïnterviewd en gefilmd op kantoor. Daarna zijn we met haar en aantal extra mensen van kantoor naar dit bureau gelopen om verhaal te halen. Vama is een strakke prater en gepassioneerd over het lot van belanghebbenden. Het resultaat was dat de manager aldaar zich vast liet kletsen en het op ging lossen.

Deze week stond voor mij ook in het teken van hoe los ik mijn dode MacBook op? Ik koos Durban vanwege de oceaan en omdat het een stad is die ze hier zelf zouden kiezen voor een uitje.
Vrije dag gevraagd voor vrijdag. Een reisdag heen, dag in Durban en reisdag terug. De reis en daar alleen zijn vind ik best een spannende onderneming. Ik vraag na op kantoor via welke stad ik het beste met OV kan gaan en vraag Tafadzwa (zijn gezin woont in Durban en hij gaat om het weekend met OV naar huis) om herkenningspunten tijdens mijn reis. Gebeld met de winkel of het lukt als ik vrijdag breng en zaterdag ophaal en daarna via booking.com een kamer vlakbij de winkel geboekt. Het mooie achteraf is dat de winkel vlakbij de boulevard aan de oceaan is en in een van de leuke winkel- en restaurantstraten zit van Durban, Florida Road.
Vorige keren waren er Jan uit Finland en Ann en Gordon uit Georgië die mijn weekend kleur gaven. Nu was er Marc uit Nederland waarvan ik weet dat hij wel eens in Zuid-Afrika is. In het kader van nee heb ik, ja kan ik krijgen, heb ik maandag Marc een bericht gestuurd of hij net in mijn geplande weekend in de buurt is. En ja hoor, woensdag komt hij aan, vertrekt over ruim twee weken pas weer en heeft tijd om zaterdag af te spreken. Yes, gezellig en veilig gevoel.
Vrijdagochtend ben ik om 6 uur van huis gegaan en dacht toen nog dat ik rond 13 uur, uiterlijk 14 uur, in Durban zou zijn. Mooi niet! Piet Retief ligt een klein uur van mijn woonplaats en daar was ik om ongeveer 8.30 uur en dan moet je daar weer wachten tot de combi vol zit!!!! Ik merk dat ik me over kan geven aan het wachten als ik geen tijdsdruk heb, maar nu zat ik ‘m te knijpen. Om 10.45 uur stapte ik uit om aan te kondigen dat als hij over 15 minuten niet zou vertrekken het voor mij geen zin had om te gaan en ik uit zou stappen. Winkel in Durban sluit om 18 uur, ik moest nog zoeken en alles later dan 11 uur is een risico en dus zonde van de reis. En ja hoor, precies om 11 uur meldt zich de laatste passagier. Pffff. Met een tussenstop in Melmoth zijn we om 16.30 uur in Durban. Een van de passagiers loodst me door de massa naar de taxiplek en blijft bij me totdat zeker is dat ik niet wordt afgezet en ze het vertrouwt dat ik goed terecht kom. Weer lieve en behulpzame mensen. Ik heb mezelf aangeleerd onderweg regelmatig te vertellen wie ik ben en wat ik doe. Ik ben alleen en soms in de middle of nowhere. Het strooien van ‘broodkruimels’ op mijn route is begonnen als ‘veilig’ idee. Inmiddels vind ik het gewoon leuk en levert het, zo blijkt, altijd leuk en/of handig contact op.
Onderweg heb ik een paar keer gebeld met de winkel en het hotel, zodat ze weten dat ik er echt nog aankom en graag met een oplossing weer terugga.

MacBook blijkt serieus gecrasht en heeft een nieuwe harde schijf nodig. Foto’s van mijn reis met alle verhalen erbij zijn weg, maar er staat nog veel op mijn telefoon. Nu even aan de bak wat ik aan details en gezichten terug kan halen en snel weer invoeren. Vanaf dit punt kan ik het weer wekelijks bijhouden. Nog 3,5 maand te gaan en fijn dat ik vooruit kan. Daar komt bij dat ik Word, Excel en PowerPoint heb laten installeren en ik nu kan werken met documenten van collega’s. Ik zeg: opgelost en fijn geregeld. Prettige bijkomstigheid is een bezoek aan een bekende stad en de oceaan in gezelschap van Marc op zaterdag. We hebben aan het strand en in Florida Road op het terras gezeten, lekker gegeten, gedronken en vooral lekker Nederlands gekletst. Terrasje pakken zoals wij dat kennen in Nederland kan in Swaziland voornamelijk bij een lodge of hotel en maakt dit bezoek daardoor ook leuk.
Zondag meld ik me om 8 uur bij de combi, weer 11 uur pas weg, maar nu geen tijdsdruk en meer kunnen genieten van Zuid-Afrikaans landschap.
Wat ik nog niet eerder verteld heb is dat alle combi’s en bussen altijd muziek aan hebben. Variërend van the best of Dolly Parton, Rihanna tot gospel of Zulu muziek en alles daar tussenin. Deze combi sloeg alles. Hij had Zulu muziek keihard aanstaan (gaat gepaard met schelle fluitjes) en iedereen zit gewoon te zitten tot de eindbestemming bereikt is. Na ruim 5 uur helemaal gaar geblazen door muziek die redelijk oké kan zijn als het wat zachter staat. Ik was al lastig geweest, omdat ik perse voorin in de combi wilde zitten met meer beenruimte en een gordel. Daar komt bij dat hij slecht Engels sprak dus ik heb bedacht, hoort er blijkbaar bij en niet mekkeren over volume. Een lange afstandsrit met een combi hoeft voor mij in ieder geval even niet meer. En wat was ik weer blij om de grens naar Swaziland over te gaan om bijna 17 uur.

Bijzonder hoe afgelopen weekend loopt door een gecrashte MacBook.
MacBook heeft nu meer GB met extra programma’s, Durban en oceaan gezien, weer een gezellige dag op een terras in goed gezelschap, bijzonder gesprek in zaterdaghotel The Cube (was net Fawlty Towers maar dan helemaal Indiaas incl. mannen met heel hoge stemmen) waar ik mocht mee-eten met de echtgenotes van een groep vergaderende witgejurkte mannen (verhaal apart en teveel voor hier), ervaren hoe lange afstandsrit is met OV naar Durban, enz.

Respect voor Tafadzwa. Wat een reis iedere keer weer naar huis! Knap vermoeiend. En dan kom je thuis en lijkt het me best zwaar om de gezellige papa en echtgenoot te zijn en maandag weer vrolijk aan de bak bij SWAMMIWA.
Veel mensen die ik spreek hebben een bijzonder verhaal of iets dat indruk maakt. Ik besef dat het is afgezet tegen onze cultuur en sommige dingen voor hier de normaalste zaak van de wereld zijn.