Meest normale week en toch bijzonder

Dit is de meest normale week tot nu toe. “Gewone” werkweek, Tafadzwa terug uit Pretoria en team weer compleet, weekend thuis aangeklooid.
Maar wel een week om heel blij van te worden.
Op maandag hadden Vama, Ndumiso en ik een afspraak bij ICAP Columbia University in de hoofdstad Mbabane. De SWAMMIWA presentatie kwam nu goed van pas en het gesprek heeft geleid tot interesse. SWAMMIWA heeft in de regio Shiselweni (in NL provincie en Swaziland heeft er vier) alle mijnwerkers, ex-mijnwerkers en hun families (incl. weduwen/wezen) in kaart gebracht (mapping) totdat het geld op was. In onze database wordt alles van hen ingevoerd inclusief aan welke ziekten ze (over)lijden etc. ICAP heeft eventueel interesse om het Mapping project in de regio Manzini uit te laten voeren door SWAMMIWA. Dat zou te gek zijn. Het is van groot belang dat heel Swaziland in kaart wordt gebracht. Het helpt om op te komen voor hun rechten en met een krachtige stem (hoe meer hoe beter) te voorzien in programma’s die hun leven verbeteren.
Deze week de openstaande vragen beantwoord aan ICAP en wordt vervolgd.
In hetzelfde gebouw zijn we bij Micro Finance Unit (MFU) binnengelopen en na een kort gesprek over SWAMMIWA gegevens gekregen om meer informatie te sturen. Zij kunnen eventueel onze support groepen met een Income Generating Activity uit het livelihood project ondersteunen met het financieel trainen van deze groepen of de inzet van business consultants.
Twee haakjes om op door te pakken, daar word ik blij van.

Wat in Nederland ondenkbaar is en hier gewoon kan, is dat we (Vama en ik) het gebouw van de UN en de EU zijn binnengelopen om te kijken of er iemand die er toe doet een gesprek over SWAMMIWA’s belang met ons wil. Vama zei: “We zijn er nu toch en ze zitten in dezelfde straat”, dus er op af. Vama was de enige van ons tweeën die zijn ID bij de ingang moest laten zien. Ik hoorde erbij en dat was blijkbaar genoeg. Onze rugzakken in een plastic bak door de scanner. Daarna door een detectiepoort die afging en ik direct mijn haarklem en riem als mogelijke oorzaak aangaf. Vama maakte een grap dat ik niet moest verklappen wat ik waar allemaal verstopt had. De heren lachten met hem mee en dat was dat. Ik geloof niet dat we in Europa bij zulke officiële gebouwen van die grappen houden, maar boeien we zijn binnen en kunnen iedere verdieping langs gaan om te vragen wie er tijd heeft. Het lukt zowel bij de UN als de EU een gesprek te krijgen. Armoede, HIV/AIDS, TB en rechten van bepaalde doelgroepen staan overal hoog op de agenda.

Het gesprek bij de UN werd er een met de afdeling UNAIDS. Ik denk dat we bij de juiste dame aan tafel gezet werden door de klik met de dame die we in eerste instantie aanspraken. Haar echtgenoot (mijnwerker) was nl. overleden en zij wacht nog steeds op compensatie. Vama heeft haar tips en zijn gegevens gegeven om verder te helpen. De andere dame op dat kantoor heeft broers in de mijnen werken. Afgelopen maanden gemerkt dat ongelooflijk veel mensen betrokken zijn bij/ familie zijn van mijnwerkers (actief, ex of overleden) en zich verbonden voelen als iemand voor hen opkomt. UNAIDS heeft interesse in deelname aan een partnerforum, overleggen op overheidsniveau etc. als het onderwerp HIV/AIDS prominent aanwezig is. Niet direct resultaat, maar wel een nieuw netwerkcontact van waarde.

Bij de EU werden we door de receptie in een grote zaal gezet en kwam al vrij snel de Programme Officer (Health / Social Security) bij ons. Hij was erg druk zei hij en uiteindelijk liepen we na ruim een uur pas weer de deur uit. Wederzijds kennisgemaakt, hij heeft interesse in wat wij doen op het gebied van rechten van mijnwerkers en deelname aan overheidsbeleid overleggen. Hij heeft ons uitgelegd hoe het werkt met geldaanvragen en is zeer geïnteresseerd in de kennis en het netwerk van Vama op gebied van sociale zekerheid en uitkeringen.
De rest van de week samen met het team de gevraagde informatie voor ICAP en MFU uitgewerkt.

Tussendoor komt er nog iets bijzonders voorbij!
Swaziland heeft geen Nederlandse ambassade, maar wel een consulaat waar ik me in het begin van mijn uitzending als Nederlandse heb aangemeld. Met de consul heb ik leuk contact gehad en heb hem weken geleden al gevraagd om een contact bij de EU in verband met fondsenwerving. Hij wilde dat niet zomaar prijsgeven vanwege vertrouwelijkheid, maar hij zou nog wel zijn best doen.
Stuurt de consul op dinsdagnamiddag een e-mail met het bericht dat hij na overleg mij in contact mocht brengen met Nicola Bellomo. Ikke blij en direct gereageerd met hartelijk dank en dat ik hier woensdag follow up aan zou geven. Gegoogled wie dat is en blijkt het de EU ambassadeur te zijn. Pffffffff, da’s andere koek. Met de mensen op kantoor de e-mail opgesteld met als inzet een afspraak. De SWAMMIWA presentatie erbij als bijlage en zoeffff eruit.
Word ik donderdag gebeld of dinsdag 9 juni om 9.00 uur uitkomt om in Mbabane op het kantoor van Nicola Bellomo te zijn! Waaaaaaaah, ongelooflijk dat het op zo’n korte termijn (welcome to Africa; zei Tafadzwa) kan en we mogen komen. Als hij ons de tip van de dag gegeven had, had ik dat al erg fijn gevonden. Ik had zijn assistente gevraagd om een bevestiging te sturen, zodat ik zeker weet dat ik het goed heb begrepen en waar we ons mogen melden. Die e-mail heb ik niet meer gekregen. Dit weekend besloten maandag zelf te bevestigen met een voorgestelde agenda en dan zie ik wel wat er terugkomt.

Tafadzwa was vrijdag jarig en hebben we op dezelfde manier gevierd als met Charles en Ayanda twee weken geleden. Weekend heerlijk niks bijzonders. Gewoon het ritueel de was, kerk, yoga, hardlopen en heel veel geluierd in de zon met mijn e-reader.

Ik houd erg van mooie luchten. Voor de leuk heb ik een aantal foto’s van de zeer verschillende en prachtig gekleurde Swazi luchten van de afgelopen maanden toegevoegd.