THE END! met een staartje

Dit is het verslag van mijn laatste week in Afrika (Pretoria en Swaziland) en start met schrijven als ik in Frankfurt op mijn vlucht naar Amsterdam zit te wachten. Vannacht van Johannesburg naar Frankfurt 5 films gekeken, heeeeerlijk!

Maandag in Pretoria heb ik heel de ochtend geprobeerd de ambassade te bereiken. Uiteindelijk via een Nederlandse lijn contact gekregen in Pretoria. Eind van het liedje is nul op het request gekregen. Helaas pindakaas.
Uitstapje Pretoria prima bevallen met een bezoek aan de Union Buildings, op het terras zitten met Michael (de stagiair van de World Bank die in Swaziland op bezoek was) en zijn collega en ’s avonds met Onias (VSO collega) die ook naar het hotel was gekomen om wat te drinken.

Dinsdag vroeg vertrokken om als eerste bij de combi naar Nhlangano te zijn. Was er om 7.30 uur en had eerste keuze voor zitplaats. Het was weer een oud barrel en dit keer bleef de snelheidsmeter op nul staan tijdens de reis. Het was heerlijk om Swaziland binnen te rijden. Ik besef, in vergelijk met andere landen die ik bezocht heb, wat een geluk ik gehad heb met mijn plekkie bij SWAMMIWA in het rustige zuiden van Swaziland.
Tevens besef dat het mijn laatste dagen zijn. Lastig, want mensen zijn echt heel warm, vriendelijk, attent, zorgzaam en makkelijk om van te houden.

Mijn exitgesprek (via Skype) met het hoofdkantoor van VSO gaat niet door, omdat internet niet werkt. Dus voor volgende week als ik thuis ben een afspraak gemaakt. Dan ligt het in ieder geval niet aan mij ;-)
Exitgesprek met Evelyne Wangu (VSO manager Swaziland) zou donderdag om 11 uur in Manzini zijn. En ja hoor, je raadt het al, het loopt anders. Hahahaha.
Ik ben die ochtend speciaal met de bus van 6.30 uur gegaan om de mannen op die bus gedag te zeggen. Het zou echt de laatste keer worden met Swazi OV naar Manzini en heb veel met ze gereisd. Ik wilde een foto maken van de heren, maar mocht dat alleen op de terugweg. Ik moest maar zorgen dat ik op tijd weer bij hun bus zou zijn. Dat betekent 14.10 uur en moet lukken.
Ik was dus vroeg in Manzini en dat was mijn geluk voor die dag. Eve reed net weg bij kantoor met Swazi (chauffeur die veel voor VSO rijdt) en riep uit het raam: “Sorry Maud ik moet weg, excuus voor eventuele vertraging, maar mijn programma loopt uit.”
Eind van het verhaal is dat ik op de bijeenkomst beland waar zij bij aanwezig moet zijn. Het blijkt de training van SWAMMIWA te zijn voor de zorgverleners van alle livelihood projecten. Tis niet te geloven dat ik de uitreiking van hun certificaat voor het goed doorlopen van de training en de EHBO kits kan bijwonen. Mensen zijn trots en dolgelukkig. Hoe mooi is dat! Een livelihood project zorgt voor eigen inkomsten, voorziet in onderhoud van veel verschillende gezinnen, biedt gezond eten en toekomst voor hun kinderen. Door het te combineren met goede voorlichting en het implementeren van programma met aandacht voor de gezondheid (met name TB en HIV) lijkt me dat een duurzame oplossing. Hier tref ik verschillende bekenden en kan hen gedag zeggen. Eve neemt me mee voor een lunch en doet tegelijkertijd het exit gesprek. Alles klopt weer :-) !

Vrijdag had ik bedacht om mijn spullen in te pakken en woning verhuis-klaar te maken. Dat ging in de wacht, want het 2e gesprek met EGPAF was op vrijdagochtend in Mbabane en daarvan vonden Vama en Ndumiso dat ik daarbij moest zijn. Okidoki. Ervaring leert dat het goed komt, de vraag is alleen hoe laat, dus go with the flow klinkt als een plan.
Uitkomst van de afspraak is dat EGPAF het ziet zitten om met SWAMMIWA samen te werken in de toekomst. Het project zal in het volgend boekjaar (april) starten. Dit geeft beide partijen voldoende tijd en gelegenheid om de basis van samenwerking goed te bespreken en vast te leggen. TOP!

‘s Middags als een speer thuis aan de gang om spullen van VSO te verzamelen en verhuis-klaar te maken. Charles (kanjer!) heeft transport geregeld en brengt het na het weekend naar Tendayi’s huis. Zij kan alles makkelijk kwijt. Alle overige spullen die ik aanvullend gekocht had heb ik samen met Charles en Ndumiso naar het SWAMMIWA kantoor gebracht. Daar werd alles verdeeld onder degenen die interesse hadden in droogrek, hoofdkussens, bedlinnen, deken, keukengerei, mijn landkaart van Swaziland op een stevig karton geplakt, wat overbleef uit mijn koelkast, et cetera. Het overzicht was terug en dan is twee koffers inpakken van ieder 23 kg niet spannend. Alles wat over is moet er gewoon in en dat kan best later. Het was einde middag en gezellig met z’n allen op kantoor. Vama zat wat te werken en ik heb friet gehaald voor allen voor de lekkere trek.
Vama had een auto voor een bepaalde gelegenheid geregeld en heeft iedereen van kantoor meegenomen en afgezet waar ze heen wilden. Al twee weken zoveel afscheid genomen dat het nu wel goed is en heb ze uit staan zwaaien. Dat was dat.

Mijn buurvrouw Sindi nodigt me die avond uit bij haar te eten. Lekker en makkelijk aangezien mijn keukenspullen al zijn ingepakt. Sindi komt uit Zimbabwe en blijkt dat ze hetzelfde ritueel (teil en kan water) van handen wassen voor het eten heeft als Tsitsi. Sindi valt in de categorie beter een goede buur dan een verre vriend, maar we zijn nooit bij elkaar op bezoek geweest. Altijd in het voorbijgaan een leuk praatje en dat is het dan wel. Ik was dan ook erg verrast dat ze een Swazi ketting voor me had gekocht. Het houdt maar niet op met de betrokkenheid en lieve mensen. Na het eten eindelijk aan mijn koffers begonnen en tegen middernacht klaar.
Om half 7 staat Swazi bij mij voor de deur om me naar het vliegveld te brengen. Wie stapt er uit helemaal uit Manzini (dus om 5.15 uur al gaan rijden)?!?! Tendayi! Wat een verrassing en ze brengt me helemaal mee weg naar het vliegveld.
Mijn laatste weekend in Afrika zal in Johannesburg zijn. Zaterdag op het gemak aankomen, relaxen in een hotel en zondag naar het Apartheid Museum. Het is niet te verwachten dat ik ooit nog in Johannesburg kom om te bezoeken. Als ik dan toch via Johannesburg naar huis ga is dit een must see, was me verteld. Het was heel indrukwekkend en ben blij dat ik dit museum heb kunnen zien.

Ruim op tijd op het vliegveld zit ik bij de gate te wachten en blijven de lieve en attente berichten maar binnenkomen op mijn telefoon van de collega’s (SWAMMIWA en VSO). Dan houd ik het niet meer droog. Het is echt voorbij en ga ze heel erg missen. Natuurlijk wil ik graag naar huis om familie en vrienden weer te zien, maar ik ben me erg thuis gaan voelen in Afrika en ga zeker terug.

Voor nu is dit THE END!

Nog een dingetje. Het schijnt zo te zijn dat de shock van het thuiskomen na zo’n uitzending groter is dan de shock van het vertrek en wennen aan het werk en leven in een ontwikkelingsland. Het zal mij benieuwen wat mijn ervaringen zijn en heb het plan om eind oktober op waarbenjij.nu bij deze reis verslag te doen van de eerste weken thuis en daarna aan het werk bij Tempo-Team.
Het lijkt me een mooi staartje voor mijn verhaal als afsluiter en daarmee een compleet verhaal van A tot en met Z.

Nogmaals allen hartelijk dank voor het lezen van mijn blog en de reacties daarop. Het was een ervaring voor het leven die ik voor helemaal niets in de wereld had willen missen!